Zoals ik reeds vermeld heb op de pagina "aanschaf" van agaporniden, zijn de A. Roseicollis, de A.Fischeri en de A. Personatus de ideale agaporniden voor een beginnend liefhebber, die ermee wenst te kweken.

Ofwel hebben jullie vogels aangeschaft die reeds een koppel vormden, ofwel vogels van diverse liefhebbers, die nog gekoppeld moeten worden. Laat jullie dan met raad en daad bijstaan door deze liefhebbers bij het bepalen van het geslacht van de vogels. Enkel de Agaporniden uit de "dimorfismische groep" hebben uiterlijke verschillende tussen de poppen en de mannen. Bij de twee andere groepen is dit niet het geval.

Een 'betrouwbare' methode voor het bepalen van het geslacht, is de bekkentest. Daarbij betast men, met de wijsvinger, het bekken. Bij volwassen, broedrijpe poppen is het bekken veel wijder dan bij de mannetjes. Echter moet jullie rekening houden dat het kan gebeuren dat jullie zich vergissen. Zelfs een ervaren kweker, kan zich nog vergissen.

De betrouwbaarste methode om het geslacht te bepalen, is de "endoscopie", maar dit kan enkel uitgevoerd worden door een dierenarts.

Een meer diervriendelijke methode om het geslacht te bepalen is door middel van DNA onderzoek. Een veer of enkele druppels bloed volstaan om dit DNA onderzoek te doen en om 100% zekerheid te hebben omtrent het geslacht. In België kan dit bij LABIM NV te Meerdonk.

Het kweken op zich, kan zowel gebeuren in een kweekkooi, als in een volière. Bij dit laatste , spreekt men dan van "koloniebroed". Hier moet men echter meer kweekblokken voorzien dan er koppels in de volière zijn. Hang deze kweekblokken zoveel mogelijk op éénzelfde hoogte in de volière. Zie hieronder de foto van koloniebroed bij mijn vrienden Marleen en Vincent.

Bij het kweken in kweekkooien, maakt men gebruik van kweekkooien met minimummaten zoals 80 cm x 40 cm x 40 cm. In deze kweekkooien kan men dan de kweekblok laten inschuiven of langs de buitenkant hangen. Hieronder een foto van een zelfgemaakte kweekkast met 4 kweekkooien.

Bij het kweken met agaporniden, kan men heel uitzonderlijk en tweeling krijgen. Heel recent had mijn vriend Vince een ei, dat een beetje gebarsten was. Toen hij het ei vast nam, brak het volledig door en tot zijn grote verbazing, zat er een tweeling in. Een tweeling kan men krijgen bij bepaalde bloedlijnen, gemiddeld 5 op 100, maar die sterven dan in een heel vroeg stadium.

© Vincent De Wilde